Het stukje dat je mist voor traumatische genezing

Trauma heeft een diepte, kracht en vermeende dodelijkheid die vergelijkbaar is met een oceaanstorm. Golven van emoties met meerdere verdiepingen kunnen je heen en weer slingeren en je uit koers brengen. In extreme gevallen kunnen ze je schip tijdelijk laten zinken.

Alleen al een trigger kan deze storm activeren, waardoor je overspoeld en overweldigd raakt. Gelukkig gaan we niet dood van traumastormen. Ze kunnen ons echter wel ‘uitschakelen’, waardoor we dissociëren, onszelf verdoven of actie ondernemen, voordat we wakker worden aan de kust van ons bewustzijn, brakend en kokhalzend.

Net als wanneer je naar de bodem van de oceaan zinkt, heb je bij een trauma het gevoel dat je verdrinkt in de diepten van je ziel; dat je gedesoriënteerd bent en gehuld in duisternis. Het is alsof je jezelf tijdelijk verliest.

Als het waar is dat je jezelf verliest, waar ga je dan naartoe in die tijd? En is er een manier om jezelf vast te houden tijdens de storm? Het antwoord is een nadrukkelij...