Twee zinnen die je zelden hoort van een narcist zijn: “Het spijt me” en “Ik weet het niet”.
Een narcist kan zich verontschuldigen als hij het risico loopt zijn narcistische bevoorrading te verliezen. Maar uiteindelijk heeft hij spijt omdat zijn bevoorrading hem door de vingers glipt, niet omdat hij iemand pijn heeft gedaan.
Narcisten weten echter nooit iets niet. Toegeven dat je iets niet weet, is toegeven dat je iets mist. Toegeven dat je iets mist, is in contact komen met je schaamte. En wanneer een narcist in aanraking komt met de onderdrukte schaamte van verwaarlozing, misbruik en/of instrumentalisering tijdens zijn jeugd, stapt hij op een emotionele landmijn.
Daardoor verdiepen narcisten nooit hun zelfkennis of wereldse wijsheid, omdat de waarheid en de realiteit zelden het ware zelf van de narcist raken. Om het risico van het toegeven van een gebrek aan kennis te vermijden, creëert de narcist een aura van alwetendheid via zijn valse zelf. De meest komische manier...