De onderliggende oorzaak van een narcistische familie

De narcistische familie is een soort sekte van één persoon. Ze aanbidden God niet, hebben geen band met de staat en staan los van de verhalen van hun volk en land. De enige die ze aanbidden en gehoorzamen is de narcistische ouder.

Alle wegen leiden naar de narcist. De narcistische familie heeft geen sterk gevoel van samenhorigheid. Ze kan fysiek in een dorp, een stad of een land wonen, maar ze voelt zich nergens thuis of loyaal aan. De kern om te snappen waarom dit zo is, ligt natuurlijk ook bij de narcist.

Een narcist heeft een diep trauma omdat hij of zij verwaarloosd, beschaamd, gecontroleerd, koud behandeld, als een object gezien en vooral niet gezien is voor wie hij of zij echt is. Door zijn of haar disfunctionele omgeving voelde de narcist zich altijd onveilig en waardeloos. Geconfronteerd met onpeilbare vrees en schaamte, is hun Ware Zelf in talloze stukjes gebroken. Op het randje van de dood en desintegratie hebben ze een laatste poging gedaan om een zelfbeeld te redden: ze hebben zich afgesplitst van hun Ware Zelf en een groots, almachtig vals zelf gecreëerd.

Hoewel het misschien alleen maar een constructie in hun hoofd is, speelt het valse zelf een cruciale rol in het stabiliseren van de identiteit en psychologie van de narcist. Het is de waterspuwer aan de rand van hun ziel die hen beschermt tegen de vernietigende kracht van hun trauma.

Maar in wezen blijft de narcist paranoïde, gedissocieerd en los van de realiteit. De narcist ziet mensen niet zoals ze zijn. Ze kunnen zich niet inleven in anderen, hun situatie niet voelen of zich niet met hen identificeren. Wat de narcist ziet, zijn abstracties van mensen. Met hun zwart-wit denken plakken narcisten labels op deze abstracties op basis van een binair systeem van goed en kwaad. Er zijn geen grijstinten. De narcist verafgoodt mensen op basis van wat zij als goed beschouwen, of zij kleineren mensen op basis van hun eigen paranoia.

Uiteindelijk heeft de narcist maar één criterium om mensen te beoordelen: geloven ze in het valse zelf en voorzien ze het van narcistische bevoorrading? Dit schetst een beeld van iemand die losstaat van de realiteit en leeft in een bubbel van wantrouwen en waanideeën.

Binnen deze bubbel bevinden zich de partner en kinderen van de narcist. De narcist is wantrouwend tegenover buitenstaanders, gevoelig voor het verliezen van controle en verwacht niets minder dan perfectie. Van de partner en kinderen wordt daarom verwacht dat ze aan onmogelijke normen voldoen, de narcist nooit teleurstellen en nooit buiten zijn controle treden.

Terwijl de leden van een narcistische familie vaak afdrijven naar de buitenwereld, zaait de narcist zaadjes in hun hoofd en controleert hij hen met een psychologische touwtje vanuit het huis. De leden van een narcistische familie voelen zich schuldig omdat ze onafhankelijk willen zijn, zijn bang voor de woede van de narcist en blijven overweldigd door de schaamte en vrees die de narcistische ouder hen heeft ingeprent.

Mensen willen geloven dat ze geliefd zijn. Ze willen geloven dat hun huis en familie zorgzaam en warm zijn. Deze dingen zijn essentieel voor ons gevoel van identiteit, geestelijke gezondheid en welzijn. Zonder dit verhaal zouden we enorm lijden.

De narcistische familie is allesbehalve liefdevol en warm. Niemand wordt gezien zoals hij of zij werkelijk is. Het onderdrukken van de authenticiteit van je ware zelf is zeer pijnlijk. De pijn van het onder ogen zien van deze waarheid is te groot, en de leden van de narcistische familie moeten de realiteit overschilderen met fantasie om hun lijden en angst te verminderen. Er ontstaat een soort Stockholm-syndroom, waarbij de partner en kinderen zichzelf ervan overtuigen dat hun familie perfect is. Ze wordt geleerd om de narcist te aanbidden, volledig loyaal te blijven aan hun familie en, het allerbelangrijkste, de buitenwereld te afwaarderen. Alles. Mensen worden als gevaarlijk of inferieur beschouwd, of beide. Dit wordt keer op keer versterkt, waardoor de narcist zijn controle kan behouden en de familieleden verder worden geïsoleerd.

In deze griezelige fantasiewereld beseffen de leden van een narcistische familie niet dat ze worden gecontroleerd door het kern trauma van hun narcistische ouder. Omdat de narcist meestal losstaat van de realiteit en zijn ware zelf heeft verloochend, is hij in feite verbannen uit zijn spiritualiteit en gemeenschap. Er is geen authentieke verbinding met mensen of met God mogelijk. De voedingsbodem van de stam en de geest is verloren gegaan. Verslaving en grootsheid worden de religieuze praktijken van de narcistische familie. Geestelijke ziekte verspreidt zich en lichamelijke kwalen stapelen zich op. Het onderdrukken van hun authentieke zelf eist zijn tol van de leden van de narcistische familie, die vechten om te voldoen aan de paranoïde, perfectionistische normen van de narcist.

Gezonde families bestaan niet in een vacuüm. Spiritualiteit en religie bieden voedsel voor de ziel. Echte verbondenheid met de gemeenschap helpt een familie om zich thuis te voelen in de wereld. Trots op je land kan ook een gevoel van optimisme en kracht geven en een weg naar een betere toekomst.

Je één voelen met je cultuur, je land, je geschiedenis en je God geeft je een enorme kracht en een goed gevoel. De narcistische familie is hier helemaal niet mee verbonden. Elk sprankje licht wordt meteen gedoofd. Onafhankelijkheid, spontaniteit, persoonlijke kracht; het is allemaal een bedreiging voor het paranoïde, rigide valse zelf van de narcist. Het heden is somber, de toekomst nog meer. De leden van een narcistische familie blijven in een eindeloze tredmolen, wanhopig proberend hun schaamte, schuldgevoelens en pijn te ontlopen, terwijl hun lichamen verslijten en hun zielen verschrompelen tot een bijna-doodtoestand.