De show begint.
Een permanente glimlach waar je wangen pijn van doen. Een eindeloos positieve gespreksstroom. Gedwongen gelach. Het is majestueus op je tenen lopen rond een sluwe aanwezigheid die op de loer ligt in de schaduw van je onbewuste. Deze aanwezigheid verschuilt zich achter een façade, trekt aan touwtjes en ontneemt je de controle met schokken van angst, schuld en schaamte om je weer in het gareel te krijgen. Het saboteert je wanneer je je ertegen verzet, gedreven door een verborgen agenda; acceptatie.
Het spook doet wat het moet doen om aan zijn agenda te voldoen - ongeacht de prijs. Je grenzen. Je integriteit. Je eigenwaarde. Je middelen. Ze liggen allemaal voor het grijpen, zolang mensen je maar accepteren. Een narcist ziet dit en springt erin.
Het voelt alsof je bestaat op een enkele, nooit veranderende frequ...